Paphiopedilum sukhakulii

Paphiopedilum sukhakulii to gatunek botaniczny.
W naturze jego zakres występowania ogranicza się do północno-wschodniej Tajlandii.

Paphiopedilum to rośnie częściowo w ziemi, na glebach piaszczysto - gliniastych, jak przystało na ten rodzaj storczyka w dość wilgotnym klimacie wzdłuż górskich strumieni na górze Phu Luang.

Jest to gatunek niezwykle prosty w uprawie, rosnący bardzo szybko, do inicjacji kwitnienia nie potrzebuje żadnych większych starań poza standardową pielęgnacją.
Nie wymaga dolomitu w podłożu, doskonale znosi niski poziom światła.

Swoją roślinę kupiłem około półtora roku temu jako sporą siewkę w doniczce o średnicy 8 cm.
Dziś rośnie w doniczce o wiele większej - 10'.

Roślina zakupiona z 3 krótkimi korzonkami, od razu przesadzona została do większej doniczki.
Zobaczcie jak wyglądają korzenie teraz.

Podłoże to mieszanka grubej kory ze sphagnum.
Mchu roślinom nie szczędzę - zapewnia stale wilgotne podłoże.
Doniczki nie dziurkuję by nie doprowadzać do zbyt szybkiego przesychania ekstraktu.
Dodam, że standardem w moim przypadku jest ceramiczna podstawka, w której stale znajduje się odrobina wody.

Nawożenie co drugie moczenie w bardzo słabym roztworze nawozu PP Plant Starter.
Od marca do września (umownie).

Korzenie są oczywiście brązowe (roślina nie przeprowadza nimi procesu fotosyntezy jak to ma miejsce u np. rodzaju Phalaenopsis) i mechate. Aktywnie rosnące mają spiczaste końcówki w kolorze kremowym.

Na osobną uwagę zasługują mozaikowate liście, które osiągają długość do 25 cm i 3-4 cm szerokości.
Rosną naprzeciwlegle tworząc rozetę. Dojrzała ma ich od ok. 8 do 10.
Ich wierzch jest nieco chropowaty.

W przypadku tego gatunku nie ma określonej pory kwitnienia, następuje ono po osiągnięciu dojrzałości przez daną rozetę, z której środka wyrasta pęd kwiatowy.
Jego łodyga osiąga zazwyczaj 20 do 30 cm.
Kwiat pojedynczy, niezwykle okazały, bardzo trwały.
Zazwyczaj równolegle następuje także wytworzenie nowego przyrostu - Paphiopedilum nigdy nie zakwita ponownie z tej samej rozety.

Paphiopedilum sukhakulii polecane jest zwłaszcza początkującym amatorom tego rodzaju storczyków.
Rośnie bardzo szybko, zakwita jak na strzelenie palcami, przystosowuje się szybko do bardzo różnych warunków oświetleniowych (należy pamiętać by rośliny nie wystawiać na pełne słońce).
Testowałem już uprawę na wschodnim i bardzo słonecznym parapecie, później z braku miejsca przeniosłem roślinę na inne okno o tej samej wystawie, jednak bardzo zacienione.

Od pojawienia się pochewki kwiatowej do rozwinięcia się kwiatu mija około 3 miesięcy.

Teraz nieco o tym, co najciekawsze - kwiecie.
Na największą uwagę (jak to bywa u Paphiopedilum) zasługuje warżka, która wygląda jak kielich, czy też ujmując to nieco bardziej prozaicznie kapeć (stąd niektórzy nazywają te rośliny czule kapciami, pantofelkami).
Jest delikatnie unerwiona, co dobrze widać przy większym zbliżeniu, kolor ma bordowy, wpadający w śliwkowy.
Petale (płatki okółka wewnętrznego) są nakrapiane, w kolorze delikatnej zieleni.
Układ plamek jest oczywiście zmienny.
Górny płatek okółka zewnętrznego udekorowany jest pionowymi, zielonymi paskami.
Kwiat otwiera się kilka dni, serwując nam prawdziwy spektakl.
Specjalnie dla Was podjąłem się sfotografowania tego zjawiska.

Dzień pierwszy.

Płatki okółka jeszcze ściśle przylegają do warżki, skrywając piękno kwiatu.