Phalaenopsis cornu - cervi chattaladae

Phalaenopsis cornu - cervi var. chattaladae, chyba najpiękniejsza i najmniejsza odmiana tego gatunku.

W naturze występuje on na dosyć rozległych obszarach, bo spotkać go można na pniach drzew w gęstych lasach w Indiach, Mianamarze, Tajlandii, Laosie, Wietnamie, Wyspach Nicobar, Malezji, Jawie, Borneo, Sumatrze, i na Filipinach.

Po raz pierwszy opisany w 1827 roku, odmiana chattaladae jeśli dobrze doczytałem w 2001, ale może trafiłem na złe źródło.

O samym gatunku napisać można wiele.

Posiada kilka cech charakterystycznych:

• Podłużne, wąskie i zakończone owalnie liście w kolorze jasnozielonym.
• Okrągłe, grube korzenie, które dosyć niechętnie rozgałęziają się, za to stożki wzrostu są intensywnie zielone - welamen jest bardzo gruby.
• Roślina nie przewiesza się, rośnie pionowo.
• Bardzo charakterystyczna jest także budowa samej łodygi kwiatowej, która jest długa i może się rozgałęziać (raczej u starszych, silniejszych roślin). Kwiaty pojawiają się w ilości kilku na stale wydłużającym się o kolejne pąki pędzie. W zależności od odmiany i warunków hodowli mogą utrzymywać się  średnio 2-4 tygodnie. Pąki nie rozwijają się jednocześnie, a sukcesywnie, co sprawia, że od wiosny do jesieni roślina stale ma jakieś kwiaty.
• Pęd wygląda jak poniżej, jest bardzo charakterystyczny i bardzo trudno go pomylić (Phal. pantherina ma także takie).

(Zd. net)

• Kwiaty nie pachną, są woskowe, o charakterystycznym kształcie rozciągniętej gwiazdy.

Niezależnie od odmiany tego gatunku roślina utrzymuje średnio 4-7 liści, które mogą mieć od 12 do nawet 22 cm w zależności od odmiany.

Najmniejsze należą oczywiście do chattaladae.

Kwiaty tej odmiany mają jedynie 1,5 - 2 cm średnicy.

Prawidłowa pielęgnacja tego gatunku to umiarkowane do ciepłych temperatury zachowane przez cały rok.

Roślina preferuje wyższy poziom światła niż większość cieniolubnych Phalaenopsis, ale zdecydowanie służy jej raczej wschodnie słońce, niekoniecznie rozproszone zazdrostką czy roletą.

Ważne jest by w okresie wegetacyjnym starać się nie przesuszać zbytnio rośliny.

Podłożem może być sphagnum, średniej czy drobnej granulacji kora wymieszana z seramisem czy innym materiałem podnoszącym wilgotność.

W trakcie sezonu wegetacyjnego roślina może wydać nawet 2-3 liście, zaczyna się on w naszych warunkach często już w drugiej połowie lutego, a kończy niekiedy dopiero pod koniec października.

Ważnym jest by dostosować się do naturalnego cyklu wzrostu rośliny i w okresie zimowym nieco zmniejszyć wilgotność, podłożu pozwalać dobrze przesychać, gdyż korzenie są wrażliwe na gnicie.

Gatunek ten znany jest z chęci do wypuszczania kolejnych pędów, przedstawiana dziś roślina w ubiegłym roku kwitła na 4 pędach, w tym na razie na 1.

Po kwitnieniu pędów nie należy wycinać, cornu cervi zakwitnie na nich jeszcze nie raz.

Powyższe wskazówki opisują moje warunki uprawy, roślina ta doskonale zaadaptuje się i do innych, należy głównie pamiętać o poziomie światła, wilgotności podłoża okresowo podwyższonej i lekkim przesuszaniu rośliny zimą.

Temperatury w tym okresie także nie powinny spadać poniżej 14 - 15 stopni w nocy, jeśli mamy to jednak w planach ważne by podłoże nie było wilgotne.

To chyba tyle.

Jeśli macie jakieś pytania związane z uprawą tego gatunku, służę radą.